زبرجد عموماً به رنگ برگهای پاییزی، زرد طلایی، یا خرمایی است. به سبب رنگ اصلیش غالباً با روشنایی و آفتاب یعنی با تابش ملایم و نشاط انگیز و دلگشای خورشید مغرب پیوند یافته است. رمزپردازی این گوهر با رمزسازی زردِ «خاکی» برابر است، و برخلاف آبی آسمانی و اثیری، رنگی است زودجوش و گرم و گیرا و بر انگیزنده، از رنگ زرد، چون خورشید نور میتابد و نیرو میتراود.
زرد رنگ ابدیت و جاودانگی است. در مقابر مصریان زرد که نماد خورشید و خدایان است و غالباً توأم با بی موجب بقای نفس و جانِ درگذشته محسوب میشد.
زرد تند پررنگ و درخشان گشاینده ی ذهن است، و زداینده ی وسواس از دل و برانگیزنده ی جان. رمز پردازی زرد دو پهلو است، در قرون وسطی زرد طلایی نشانه ی عشق بود و زرد کمرنگ نشانه ی خیانت، چنانکه یهودای خائن جامه ای زرد رنگ به تن داشت. امروزه رنگ زرد نشانه ی رشک و حسادت است،
معنای نمادین زبرجد به پیچیدگی معنای رنگ اصلی آن است: زبرجد در عین حال نماد عشق و شهوت و فضیلتست... قدما آن را مغناطیس طلا می نامیدند و باور داشتند که آن فلز گرانبها را چون آهنربا میرباید و کاشف گنج است.
