صندوق Go-Go چیست؟
«صندوق Go-Go» یک اصطلاح عامیانه برای صندوق سرمایه‌گذاری مشترک (Mutual Fund) است که استراتژی آن تمرکز بر دارایی‌های پرریسک به‌منظور دستیابی به بازدهی بالاتر از میانگین بازار است. این نوع صندوق‌ها معمولاً بخش بزرگی از دارایی خود را به سهام رشدی اختصاص می‌دهند. سهام رشدی پتانسیل بازدهی بالا دارند، اما در مقابل، با ریسک بیشتری نیز همراه هستند.
نکات کلیدی:
-
صندوق Go-Go نوعی صندوق مشترک است که سرمایه‌گذاری در سهام رشدی و دیگر دارایی‌های پرریسک را در اولویت قرار می‌دهد.
-
این نوع صندوق‌ها در دهه ۱۹۶۰ به اوج محبوبیت خود رسیدند و سرمایه‌گذارانی را جذب کردند که به دنبال بازدهی فراتر از بازار بودند.
-
اما بسیاری از این صندوق‌ها بر پایه سرمایه‌گذاری‌های سفته‌بازانه و ناپایدار فعالیت می‌کردند و پس از سقوط‌های بازار در دهه ۱۹۷۰، محبوبیت خود را از دست دادند.
درک بهتر صندوق‌های Go-Go
صندوق‌های Go-Go با وعده بازدهی‌های بالا و غیرمعمول که از جابه‌جایی سریع سرمایه‌ها براساس اطلاعات سفته‌بازانه به دست می‌آید، سرمایه‌گذاران را وسوسه می‌کردند. این صندوق‌ها در دهه ۱۹۶۰ میلادی به شهرت رسیدند. در آن دوران، علاقه مردم آمریکا به بازار سهام به‌طرز بی‌سابقه‌ای افزایش یافت. در طول یک دهه، سرمایه‌گذاری در صندوق‌های سرمایه‌گذاری مشترک بیش از دو برابر شد. تا پایان دهه، حدود ۳۱ میلیون آمریکایی به‌نوعی سهام‌دار بودند. صندوق‌های سرمایه‌گذاری تازه در دسترس عموم قرار گرفته بودند و بسیاری می‌خواستند سهمی از بازارهای مالی نوظهور و پرهیجان آن دوران داشته باشند.
افزایش سرمایه‌گذاری در وال‌استریت به رشد بازار گاوی (صعودی) منجر شد. سرمایه‌گذاران با اعتمادبه‌نفس بالا باور داشتند که سرمایه‌شان همچنان رشد خواهد کرد. این اعتماد گاهی نابجا باعث شد صندوق‌های Go-Go به گزینه‌ای جذاب تبدیل شوند. برخی از این صندوق‌ها واقعاً سود بالایی نصیب سرمایه‌گذاران کردند، اما در مقابل، ریسک بسیار زیادی نیز داشتند. برای دستیابی به سود بالا، این صندوق‌ها اغلب وارد سرمایه‌گذاری‌های سفته‌بازانه‌ای می‌شدند که همیشه موفق نبودند.
نکات ویژه
اگرچه صندوق‌های Go-Go در فضای رونق بازار دهه ۱۹۶۰ محبوب بودند، اما در سال‌های بعد بخش زیادی از این محبوبیت را از دست دادند. شاخص بازار که در دسامبر ۱۹۶۸ به اوج ۹۸۵ واحد رسیده بود، تا مه ۱۹۷۰ به ۶۳۱ واحد سقوط کرد؛ کاهش حدود ۳۶ درصدی. این سقوط، یادآوری پرهزینه‌ای بود از اینکه تنها رشد (growth) نمی‌تواند معیار اصلی موفقیت یک صندوق باشد. تمرکز بیش از حد بر رشد، بدون درنظر گرفتن ریسک، باعث شد آسیب زیادی به صندوق‌های سهامی وارد شود؛ آسیب‌هایی که تا دهه ۱۹۸۰ جبران نشد.
جان بروکس، روزنامه‌نگار مالی، در کتاب معروفش با عنوان سال‌های Go-Go: نمایش و فرجام سقوط بازار گاوی دهه ۶۰، این سقوط را با رکود بزرگ سال ۱۹۲۹ مقایسه می‌کند. به گفته او، سهام‌هایی که تازه‌واردها به آن‌ها علاقه داشتند، در این سقوط بیشترین آسیب را دیدند:
«با توجه به عملکرد سهامی که سرمایه‌گذاران تازه‌کار به‌احتمال زیاد روی آن‌ها سرمایه‌گذاری می‌کردند، سقوط ۱۹۶۹–۱۹۷۰ از لحاظ شدت، کاملاً با سقوط ۱۹۲۹ قابل‌مقایسه بود.»
پیامدهای صندوق‌های Go-Go
پس از سقوط‌های بازار در دهه ۱۹۷۰، محبوبیت صندوق‌های Go-Go کاهش یافت. سرمایه‌گذاران نسبت به وعده‌های سود بالا و سرمایه‌گذاری‌های پرریسک محتاط‌تر شدند. در پی چند مورد پرحاشیه، کمیسیون بورس و اوراق بهادار آمریکا (SEC) مقررات مربوط به کلاهبرداری و ارزش‌گذاری سهام را شفاف‌تر کرد و شرایط را برای صندوق‌هایی که وعده بازدهی‌های غیرواقعی می‌دادند، سخت‌تر کرد. همچنین، نوسانات شدید بازار در سال‌های پس از دوران Go-Go باعث شد توجه به تنوع‌بخشی (Diversification) در سرمایه‌گذاری افزایش یابد؛ رویکردی که به کاهش ریسک و حفظ سرمایه در بلندمدت کمک می‌کند.
