تاریخچه ضرب سکه نقره

ميزان ضرب سكه رايج يا پول مضروب در گردش تحت تاثير نوسانات تاريخ نقره است. رابطه متقابل بين استفاده پولي و غير پولي نقره، اغلب تحت تاثير موقعيت سياسي آن بوده است. در زمان جنگ، نقره بيشتر وارد سيستم پولي مي شد تا هزينه هاي جنگ را بپردازند و به هنگام انبار شدن ميزان كافي از آن در خزانه، وضعيت نقره حالت عادي گرفته به شكل نقره جات و اشياء نقره بخشي از اموال خصوصي و شخصي افراد را تشكيل مي داد. 

از زمان رشد تقاضاي صنعتي براي نقره، اين فلز از حالت پشتوانه پولي و ارزش مبادلاتي خارج شده است. با اينحال، مقادير كلاني از سكه هاي نقره، كه از چرخه پولي خارج شده است، هنوز بعنوان ذخاير ملي نگهداري مي شوند. حتي امروزه، در برخي از كشورها، پشتوانه سكه هاي و اسكناس هاي خرد ذخاير نقره است. در آلمان در سال 1880 پيش از ظهور پول كاغذي، گردش سكه هاي نقره به بالاترين حد خود رسيده بود. 
در دوران قديم، بويژه در آتن و رم، سكه هاي نقره را از ضرب نقره پالايش شده با درجه خلوص 1000 : 980 تا 1000 : 990 بدست مي آوردند.

معمولا سكه هاي قرون وسطي داراي درجه خلوص 1000 /990 – 1000 /900 هستند. ارزش واقعي اين سكه ها از نوشته هاي روي آنها مشخص مي شد. با اين حال، در دوره كاهش ارزش سكه، سكه هاي به اصطلاح نماديني نيز بكار مي رفته است كه مقادير فلز آنها كمتر از آن چيزي بود كه بر سكه نوشته شده بود و مقدار نقره آن تا حدود 1000 /500 هم مي رسيد. در اوايل قرن بيستم، معمولا از اين سكه هاي نمادين ضرب مي كردند. محتواي نقره بين 1000 / / 945 400 تا 1000 در تغيير و نوسان بود. روش هاي ضرب سكه نقره اي در طي زمان تغييرات بسياري را پشت سرگذاشته است. اوايل، سكه هاي نقره اي را با تلفيقي از قالبگيري و چكش كاري ضرب مي كردند. سپس از شيوه هاي متنوعي از عمل پرس و فشرده سازي استفاده شد. امروزه، شمش ها را با قالبگيري ممتد و پيوسته تهيه مي كنند. شمش ها را پس از آن لوله مي كنند تا ورقه هاي با ضخامت يكسان براي تهيه سكه بدست آيد. پس از آن اين ورقه ها را حرارت مي دهند تا تاثير سخت شدگي ناشي از سرد شدن آنرا از بين ببرد. اشكال دايره اي شكل از اين ورقه را با فشار جدا مي كنند و در اسيد سولفوريك رقيق فرو مي كنند تا هم پوشش اكسيدي نازك را از بين ببرد و هم مس نزديك به سطح فلز را در خود حل كند و فلز يا سكه سفيد رنگ شود. عمل فوق موجب مي شود تا سطح سكه روشن تر شود و ظاهر نقره خالص را بخود بگيرد. پس از شستن، آنها را در سانتريفوژ خشك مي كنند و حاشيه هاي آنها را در ماشين مفرس كار دندانه دندانه ميكنند و حاشيه هاي حروف را اضافه كرده، سپس در ماشين ضرب سكه يا پرس سكه آنرا ضرب مي كنند. ماشين هاي جديد ضرب سكه 8000 سكه در ساعت توليد مي كند. 
در گذشته، ساخت اشياء نقره براي تزئينات و جواهرآلات و استفاده هاي عمومي و معمول، تنها روش استفاده از نقره بغير از ضرب آن بود كه هنوز استفاده و كاربرد مهمي براي نقره است. اين موارد شامل قاشق و چنگال و كارد، پارچ، بشقاب، سيني، فنجان، جام ها، كاپ ها، قاب، نقره جات كليسا، گلدان، چراغ و جواهراتي چون گردنبند، دستبند و النگو، بشكه سوراخ كن، آويز و حلقه است. نقره را در ساخت وسايل موسيقي مانند فلوت نيز بكار مي برند. گذشته از جنبه هاي پولي و پشتوانه مالي و تزئيناتي، خاصيت باكتري كشي نقره و كاربرد آن در وسايل آشپزخانه، جنبه با اهميت و سرنوشت سازي را در بازار خريد اين فلز ايفا مي كند. 

امروزه آلياژهاي نقره- مس با درجه خلوص 1000 /925، 1000 /835 و 1000 /800 بعلت ويژگيهاي مناسب آنها هم در ساخت و هم درمصرف و استفاده آنها، به هم شكلي و با هر درجه خلوصي در جواهرآلات بكار مي رود. اكنون ميزان خلوص نقره را به "درهزار" بيان مي كنند ولي در قديم از واحد "لوت" استفاده مي شد. درجه خلوص را بر اساس سيستم روسي سولفوتينك نيز بيان مي كنند. 

مواد استاندارد 925 Ag، 835 Ag، 800 Ag به شكل ورقه، باند، سيم، ميله و شمش و پروفيل عرضه مي شود. فرآيند صنعتي توليد آلياژ درز اجاق خلاء را با قالب گيري و شكل دهي در حالت سرد دنبال مي كردند كه اكنون اين دو فرآيند جاي خود را به قالب گيري پيوسته داده است. از نظر همگن بودن، جمع شدگي و انقباض، حفرات گاز يا حبابهاي گاز موجود و شكل پذيري، كيفيت آلياژها بهتر شده است. 

هوازدگي نقره ناشي از تشكيل سولفيد نقره است كه در نتيجه سولفيد هيدروژن و مشتقات آلي و غير آلي آن حاصل مي شود. وجود طلا، پلاتين يا پالاديم در آلياژ، مقاومت آن را در برابر هوازدگي افزايش مي دهد اما گران تمام مي شود. اجزاي آلياژهاي فلزات پايه مانند نقره و كادميم، رنگ و جلا را بدون ممانعت كامل از هوازدگي تغيير مي دهد. پوشش الكتروليتي نقره از آلياژ معمولي مس - نقره در برابر هوازدگي مقاوم تر است. پوشش روديم كه در زمانهاي قديم گاهگاه بكار مي رفت، گران هستند و ظاهر آن را تغيير مي دهند، هر چند كه اين تغيير بسيار اندك است. پوشش هاي بي رنگ (براي نمونه لاكرها ) نيز ظاهر و سطح نقره را خراب مي كنند. 

حمام ها يا حوضچه هاي زدايش لايه هوا زده نيز سولفيد نقره را به نقره خالص احيا مي كنند كه بدون آسيب رساندن به ظاهر آن، شسته شده و پاك مي شود. خميرهايي نيز كه استفاده مي شوند، مواد ساينده بسيار ريز دانه و مواد احيا كننده اي همچون دي تيونيت سديم دارند. موادي كه به سطح نقره مي زنند ( مانند تركيبات با بنيان هاي اصلي سيليكون )، محافظت بيشتري را موجب مي شوند. 

از هوازدگي وسايلي همچون ظروف آشپزخانه مي توان با پيچيدن آنها در پارچه هاي داراي مقادير كمي نقره جلوگيري كرد. اين لباس ها تركيبات سولفيدي هوا را جذب مي كنند و اين امر از واكنش آنها با سطوح فلزات جلوگيري مي كند. موثرترين روش، كار طاقت فرساي پاك كردن آنها با خمير است كه نه تنها لايه سطحي سولفيد نقره را از بين مي برد، بلكه با از بين بردن ناهمواري هاي سطح ظروف، موجب ايجاد سطح صيقل و صاف شده و جلا و برق اصلي و اوليه نقره را به آن بازمي گرداند. 

فرآيند رنگ دهي به نقره عبارتند از سفيد كردن با اسيد سولفوريك و ايجاد نقره اكسيد شده كه نوعي هوازدگي بحساب مي آيد.