برنز بطور معمول ترکیبی است از مس و قلع و ممکن است حاوی مقادیر کمی از سرب یا آرسنیک باشد. نسبت قلع به مس معمولا بین 5 درصد به 15 درصد است. برنز تا حدودی یک لغت عمومی است که به طیف گسترده ای از آلیاژهای مس منسوب می شود. با وجود اینکه مس و قلع بطور طبیعی بوجود می آیند، این دو سنگ معدن به ندرت با هم یافت می شوند. برنز زنگار بوجود می آورد اما مثل مس خالص زنگ نمیزند. گرچه واژه برنز در ابتدا به هرگونه آلیاژ مس که حاوی قلع بود اطلاق می شد، اکنون عموما برای توصیف انواع آلیاژهای مس شامل برنز آلومینیوم، برنز منگنز یا برنز سیلیکون استفاده می شود.قلع مورد استفاده در آلیاژ برنز محصول فرعی کسیتریت( cassiterite) معدنی است که یک اکسید قلع معدنی می باشد و با دارا بودن حدود 5 درصد قلع، آن را به یک محصول نسبتا نادر تبدیل می کند. کسیتریت در رسوبات پلاسر یا آبرفتی یافت می شود.
عصر برنز
عصر برنز، دوره ای در توسعه یک تمدن بود؛ درست زمانی که در صنعت فلزکاری تکنیک هایی برای ذوب و خالص سازی مس ، قلع و آرسنیک از سنگهای معدنی طبیعی، بوجود آمده بودند. اولین آلیاژ فلز برنز، از مس و آرسنیک در سال 4200 قبل از میلاد مسیح درآسیای صغیر (آناتولیا) بوجود آمد و آلیاژهای مس - قلع توسط سومریان باستان در سال 3500 پیش از میلاد مسیح (اوایل عصر برنز 3500-2000 پیش از میلاد مسیح) در دره دجله و فرات عراق امروزی حاصل شدند. ساکنان دره ایندوس (رود سند) نیز عصر برنز خود را در حدود 3300 سال قبل از میلاد آغاز کردند.با کشف برنز جنگاوری به طرز چشمگیری تغییر کرد. با اضافه کردن آرسنیک و قلع، سختی مس به طور قابل توجهی افزایش یافته بود و هیچیک ازگرزهای سنگی آن دوران با تسلیحاتی که این ترکیب تولید می کرد، برابری نمی کردند. برنز همچنین در زره نیز استفاده شد که نسبت به ضربات سلاح ها غیرقابل نفوذ بود.
برنز در حدود سال 2000 پیش از میلاد مسیح در چین پدیدار شد. ریخته گری های اولیه برنز چینی با ریختن فلز مایع گداختنی در قالب های شنی، خاکی یا سنگی ساخته شدند. در طول این دوران برنز برای ساختن اشیاء هنری، سکه ها، جواهر و ابزار بکار می رفت. برنز همچنین به طور گسترده در مصر باستان استفاده می شد و ریخته گری ها برای ساخت قطعات تزئینی بزرگ معماری، بکار برده می شدند. برنز همچنین بخاطر اینکه سخت تر از آهن و بسیار مقاوم در برابر خوردگی بود، برای ساخت سلاح مورد استفاده قرار می گرفت
