به گزارش اقتصادنیوز در تصویر زیر کلاهک بارانی موشک‌های بالستیک برد متوسط و بلند در سمت راست تصویر قابل مشاهده است.
در صورت جدا شونده نبودن سرجنگی موشک، وجود قابلیت هدایت و تصحیح مسیر برای کلاهک بستگی به خود موشک دارد.
بنا به گزارش تسنیم،عمده موشک‌های بالستیک برد متوسط و بلند ساخت ایران تا پیش از دهه ۱۳۹۰ با استفاده از سامانه کنترل بردار رانش، کنترل میشدند و سرجنگی آنها چه از نوع جداشونده و چه غیرجداشونده فاقد قابلیت هدایت و کنترل تا انتهای مسیر بود بنابراین پس از اتمام سوخت و خاموش شدن پیشران، قابل هدایت و کنترل نبودند.
از اینرو این سرجنگی‌ها به صورت ذاتاً پایدار طراحی میشدند تا پس از ورود مجدد به جو و ایجاد نیروهای آیرودینامیکی بر اثر حرکت هوا روی بدنه سرجنگی به سمت زمین جهت گرفته و به مختصات انتهایی مسیر حرکت خود با یک درصد خطای احتمالی برسند.
با رونمایی از موشک عماد در سال ۱۳۹۴ که وجه شاخص آن، ساخت سرجنگی جداشونده با قابلیت هدایت و کنترل تا انتهای مسیر بود، موشک‌های برد بلند ایرانی «نقطه زن» شدند. این سرجنگی به صورت یک ماژول جداگانه قابلیت تطبیق با موشک‌های قدر و سجیل را نیز داشت.
سرجنگی موشک های مختلف ایرانی از سمت راست: شهاب-۳، قدر، سجیل، عماد و خرمشهر-۱
به مرور و تا چند سال بعد، برای موشک های شهاب-۲ و قیام نیز سرجنگی های با قابلیت هدایت تا انتهای مسیر و توان نقطه زنی توسعه پیدا کرد. همین روند برای موشک خرمشهر نیز طی شد و پس از نمونه اول آن با سرجنگی مخروطی ساده، سرجنگی مشابه عماد برای خرمشهر-۲ با قابلیت نقطه زنی و کنترل تا انتهای مسیر توسعه داده شد.
