سنگ های خطرناک، افسانه یا واقعیت

تاثیرات سنگ ها و تشعشعات آن ها از دیر باز برای متخصین این فن شناخته شده بوده است. همواره از تاثیرات درمانی و خوشایند سنگ ها اطلاعاتی در دسترس بوده اما در این میان از عواقب وحشتناک همجواری با برخی سنگ ها، داستان هایی نیز نقل می شود. بر اساس یافته های علمی، سنگ هایی سمی محسوب می شوند که از موادی همچون مس، سرب، آرسنیک، کادمیوم، آلومینیوم، باریم، جیوه، روی و دیگر مواد سمی تشکیل شده باشند. این مواد که از اصلی ترین مواد تشکیل دهنده ی سنگ ها می باشند در شکل گیری رنگ و فرم سنگ ها بسیر موثر اند.

تاثیر افسانه ها و داستان هایی که دهان به دهان در میان اقوام مختلف نقل می شوند از یافته های علمی بسیار بیشتر می باشد و همین افسانه ها تاثیر بسیاری بر قیمت برخی سنگ های قیمتی داشته اند.
در گذشته های دور برای دزدین الماس بلعیدن این سنگ قیمتی است. اما افسانه هایی در میان مردم شکل گرفت که بلعیدن الماس تنها مرگ را به همراه دارد. شاید وجود آرسنیک در الماس از اصلی ترین دلایل شیوع این افسانه در میان عوام بود اما همین تفکر سبب شد تا میزان سرقت این سنگ قیمتی به میزان چشم گیری کاهش یابد. شایدیک قطعه الماس بسیار ایمن تر از پود الماس به نظر آید اما هرگز کسی حاضر نمی شود تنها برای اثبات یک امر ساده جان خود را به خطر بیاندازد.

از سوی دیگر، برخی سودجویان برای دستیابی آسان تر و ارزان تر به برخی سنگ های قیمتی، افسانه هایی را در مورد این نوع سنگ ها رایج نمودند. اوپال از سنگ هایی است که به بد یمنی و بد شگونی شهرت یافته است. این شایعه زمانی رواج یافت که یکی از سلاطین عثمانی به اوپال علاقمند شد. این سلطان با نشر افسانه هایی در مورد این سنگ زیبا توانست تجار و ثروتمندان را راضی نماید تا سنگ های اوپال خود را به ارزان ترین قیمت به او بفروشند و در طی چند سال توانست مجموعه ی عظیمی از اوپال را گردآوری نماید. اینگونه گفته می شود که این پادشاه عمر طولانی نداشت و بر اثر یک بیماری نادر از دنیا رفت. برخی معتقدند همین دلیلی است بر اینکه افسانه ی اوپال حقیقت دارد.

پادشاهان و زمامداران، نقش مهمی در تعیین و تفسیر افسانه ی سنگ ها داشته اند. در برمه، سنگ های قیمتی نفرین شده به حساب می آیند و از سوی دیگر تمام سنگ هایی که از معادن برمه استخراج می شوند مستقیما به خزانه پادشاه منتقل می گردند. اگر کسی تلاش کند حتی مقدار کمی از این سنگ ها را بدزد باید تاوان سنگینی برای آن بپردازد که گاهی حتی به قیمت جان آن فرد تمام می شود.



نکته قابل توجه این است که برخی از مواد تشکیل دهنده ی سنگ ها برای بدن آدمی بسیار خطرناک می باشند و اگر به هر طریقی وارد بدن انسان شوند می توانند تاثیرات جبران ناپذیری بهمراه داشته باشند. گرد ایجاد شده از تراش سنگ سلفورسیماب (Cinnabar) بسیار کشنده است. بخش چشمگیری از این سنگ از جیوه تشکیل شده است و اگر این ماده با استنشاق یا بلعیدن وارد بدن شود دستگاه عصبی بدن بشدت آسیب می بیند. جیوه باعث اختلال در روند رشد، بی حسی ، ناشنوایی و نابینایی می شود. سنگ مالاکیت نیز به علت دارا بودن مس می تواند جز دسته بندی سنگ های خطرناک قرار بگیرد.

یاقوت سرخ، چشم گربه و یاقوت کبود از خطرناک ترین جواهرات هستند.استفاده مداوم از سنگ چشم گربه با وزنی بیش از چهار قیراط ممکن است نتایج بسیار وحشتناکی را ببار آورد. اگر در طی ماه های تابستان از چشم گربه استفاده شود ممکن است خونریزی در چشم، گوش و بینی بوجود آید. وضعیت مشابهی در مورد استفاده از یاقوت کبود موجود است؛ طبیعت یاقوت کبود بی نهایت سرد میباشد. در چنین شرایطی وزن آن نمی باید از چهار قیراط تجاوز کند. یاقوت سرخ، چشم گربه و یاقوت کبود را نمی بایستی بدون توصیه ی سنگ شناسان متخصص مصرف نمائید.



بسیاری از سنگ ها یکی از مواد خطرناک را در فرمول شیمیایی خود یدک می کشند اما میزان این مقدار مواد بسیار مهم است. باید به این نکته توجه داشته باشیم که همواره افرادی هستند که خاطره بلیعدن یک گیاه یا یک ماهی سمی را برای ما تعریف می کنند بدون اینکه کوچکترین ترین آسیبی دیده باشند. همانگونه که از مقدار کمی از زهر مارها برای مصونیت از مقدار زیاد آن استفاده می شود، استفاده از برخی سنگ ها می تواند ما را در برابر برخی سموم مصون نماید.