اگرچه، معنی سقوط ذخایر ارزی برای جهان بسیار مورد توجه قرار گرفته اما در مورد اینکه چطور کاهش ذخایر ارزی بر مردم کوچه و خیابان اثر می گذارد خیلی بحث نشده است.
وقتی ذخایر ارزی افت شدیدی پیدا کند، دولت اغلب می کوشد تا پول جدیدی را به جریان بیاندازد. گاه این پول جدید پذیرفته می شود و گاهی هم نه. عموما، مردم و آنها که در این کشور مشغول بازرگانی هستند، بلافاصله به طرف بهترین چیز بعدی می روند. در سال 2009، وقتی دلار زیمبابوه ارزش خود را از دست داد، چندین واحد پولی مورد استفاده قرار گرفت، اما دلخواه مردم، دلار آمریکا بود، زیرا ذخیره ارزی جهان به دلار آمریکا است و در معاملات بیش از سایر واحدهای پولی مورد استفاده قرار می گیرد.
دولت زیمبابوه با استفاده از دلار در معاملات مبارزه کرد، زیرا آنها می خواستند کنترل اقتصاد و مردم را از دست ندهند. بنابراین مردم را به خاطر استفاده از دلار آمریکا و سایر ارزها تنبیه کردند.
این کاری است که اغلب دولت ها انجام می دهند، اما معمولا این ایده شکست می خورد زیرا اولا بازار سیاه ارز بشدت مطلوب شهروندانی است که مایلند برای اجتناب از واحد پولی رسمی جدید در معاملات، هر کاری انجام دهند و بزودی، اغلب معاملات برغم غیرقانونی بودن، در بازار سیاه ارز اتفاق می افتد.
ثانیا از آنجا که هیچکس واقعا پول جدید را نمی خواهد، حتی رهبران سیاسی نیز بزودی از بازار سیاه ارز استفاده خواهند کرد.
و در نهایت، بازار سیاه ارز، قانونی می شود زیرا تنها راه حل عملی است که به درستی کار می کند و این بازار اگر به بازار رسمی تبدیل نشود، در اغلب مواقع به بازار غیررسمی تبدیل خواهد شد.
این درست است که بگوییم منطقه یورو، آمریکا و تعداد دیگری از کشورها، در حال نزدیک شدن به سقوط واحد پولی هستند و در این میان، احتمال اینکه یورو قبل از دلار سقوط کند بیشتر است. اگر منطقه یورو قبلا یک واحد پولی جدید تهیه نکرده باشد، دلار آمریکا ممکن است به عنوان یک راه حل فوری، به جای یورو انتخاب شود، زیرا دلار آمریکا شناخته شده و در سراسر اروپا در معاملات مورد استفاده قرار می گیرد. بنابراین، یک انتقال نسبتا دردناک ممکن است از یورو به دلار انجام شود.
اگرچه، دلار اکنون به عنوان دارایی مطمئن شناخته می شود، اما وقتی برادر کم ثبات تر آن یعنی یورو فروپاشد، دلار نیز در معرض فروپاشی قرار خواهد گرفت.
از آنجا که دلار آمریکا یک پول بدون پشتوانه است، آمریکا و هر کشور دیگری که از دلار به عنوان پول رایج استفاده می کنند، وقتی زمانش برسد یک وضعیت فوق العاده و بی سابقه پولی را در سطح خیابان ها تجربه خواهند کرد.
سوال مهمی که عموما مورد بحث و بررسی قرار نگرفته، این است که روز پس از فروپاشی، چیزی واحد پولی خواهد بود که برای خرید یک سبد خواروبار مورد استفاده قرار می گیرد، یک مخزن نفت یا شاید یک پرس غذا. یقینا، در هر کشوری که فروپاشی پول اتفاق بیفتد، نیاز به ابزار جدید معامله، فوری و در سطح ملی خواهد بود و بر همه تاثیر خواهد گذارد.
آمریکا احتمالا با یک پول الکترونیکی جدید برای این زمان آماده می شود. این امر سه هدف را تامین خواهد کرد:
اول، پول الکترونیکی به دولت آمریکا اجازه خواهد داد تا پول های کاغذی را عامل سقوط معرفی کرده و از شناسایی دولت به عنوان عامل این خطا جلوگیری کند.
دوم، این امر به دولت آمریکا اجازه می دهد سیستم پولی ایجاد کند که اجازه نگهداری پول را به مردم ندهد. این سیستم یک کارت بدهی خواهد بود که توسط بانک ها ایجاد می شود و تمام معاملات لزوما باید از طریق آن انجام شوند.
سوم، این کار به دولت آمریکا اجازه می دهد تا همه اطلاعات را در مورد هر پنی درآمد و هر پنی هزینه داشته باشد.
اگر آمریکا،چنین سیستمی ایجاد کند، آمریکایی ها از نظر اقتصادی، یک شبه، به قابل کنترل ترین ملت جهان تبدیل خواهند شد.
ممکن است بازار سیاهی نیز به موازات این سیستم توسط شهروندان آمریکایی برای پس زدن سیستم جدید دولت ایجاد شود. بخشی از معاملات روزانه زیرمیزی خواهد شد و بدون شک این بازار غیرقانونی بوده و تنها می توان حدس زد که چند درصد معاملات از طریق آن انجام خواهد شد. دولت حتما جرایم نیز برای فعالیت در چنین بازاری قایل خواهد شد.
کشورهایی نیز هستند که هم اکنون از دلار آمریکا به عنوان پول رسمی خود استفاده می کنند. پس از فروپاشی دلار، آنها که بیشتر به دلار وابسته هستند، آزادی اقتصادی بیشتری از دست خواهند داد، هرچند در بیشتر این کشورها، دولت کارایی چندانی ندارد.
این کشورها نیز این انتخاب را دارند که به جای دلار آمریکا از واحد پولی دیگری استفاده کنند. با رفتن دلار و یورو، این واحد پولی ممکن است یوان چین باشد. دشواری این احتمال این است که هم اکنون استفاده از یوان در سطح خیابان ها رایج نیست.
پذیرش یک واحد پولی مانند یوان مستلزم تغییر ناگهانی سیاست پولی است. هرچند، برخی کشورها خود را برای استفاده از یوان آماده می کنند.
چین نیز سرگرم درست کردن یک شبکه مالی بین المللی به نام س.آی.پی.اس است. این شبکه در صدد است رقیب مستقیم سوئیفت (سیستم پرداخت بین المللی کنونی) باشد و راه جدیدی برای ارتباط بانک های جهانی و تعامل مالی آنها با یکدیگر معرفی کند که به آمریکا وابسته نباشد.
